เวทีความเห็น และรับเรื่องร้องเรียน

มีกพร.ขึ้นมาแล้วทำให้ระบบราชการไทยปั่นป่วน  เนื่องจากใช้แนวคิดของต่างประเทศโดยไม่ได้พิจารณาถึงความพร้อมและจิตสำนึกของข้าราชการ  และหลักเกณฑ์บางอย่างเมื่อใช้แล้วก็มีโทษกับคุณภาพงานขององค์กร  เช่นเรื่องตัวชี้วัด  ทำให้แต่ละส่วนในองงค์กรให้ความสำคัญเฉพาะส่วนโดยไม่รับผิดชอบในภาพรวม  หลายหน่วยงานในภาคเอกชนได้เลิกใช้แล้ว   จากที่ตั้งกพร.มาหลายปีแล้วมีการประเมินผลอย่างจริงๆจังๆหรือไม่  หรือมัวคิดแต่สร้างหลักเกณฑ์มากมายให้ข้าราชการปั่นป่วนเล่น วันๆไม่ต้องทำอะไรแล้วต้องคอยสร้างหลักฐานเพื่อให้ผ่านการประเมินตัวชี้วัด  แต่ประชาชนไม่ได้รับประโยชน์อะไรเลย

เจตนารมณ์ของการจัดตั้ง กพร.ผมถือว่าเป็นเจตนาที่ดี
โดยเฉพาะเมื่อ กพร.ได้ยึด TQA(MBNQA) เป็นคัมภีร์ในการพัฒนาระบบราชการโดยปรับเป็นPMQA
ผมถือว่า กพร.ไม่ได้หลงทางไปเสียทั้งหมด
สิ่งที่ผมเป็นห่วงประการแรกก็คือ กพร.และส่วนราชการที่พัฒนาตามมาตรฐาน PMQA กำลังยึดติดในรูปแบบ ตัวหนังสือ การกรอกแบบฟอร์มให้ถูกต้องตามวัฒนธรรมการปฏิบัติราชการแบบเดิม ๆ ของประเทศไทย
จนลืมหัวใจหรือปรัชญาที่แท้จริงของ MBNQA ซึ่งก็คือการแข่งขันไปสู่ความเป็นเลิศ(Excellence)
เราควรกำหนดเป้าหมายให้แน่ชัดว่าระบบราชการไทยต้องการแข่งขันกับระบบราชการที่เป็นเลิศของประเทศใด
สิงคโปร์ ใต้หวัน เกาหลีใต้ ญี่ปุ่น หรืออเมริกา
กำหนดเป้าหมายให้ชัด พัฒนาให้เท่าเทียมเท่าทันเขาหรือดีกว่า
และ กพร.ต้องมีแผน มีกำลังคนที่จะเข้าไปตรวจสอบให้ข้อเสนอแนะ แก่หน่วยงานราชการทุกหน่วย แม้แต่สำนักนายกรัฐมนตรี กระทรวง ทบวง กรม จนถึงระดับ อบ.ต. ว่าได้พัฒนาสอดคล้องกับมาตรฐานPMQAหรือไม่
หรือแม่แต่ ก.พ.ก็ไม่ควรได้รับการยกเว้น
ส่วนองค์กรของ กพร.เอง ก็ควรพัฒนาคุณภาพตัวเองตามมาตรฐาน MBNQA หรือ TQA ด้วย จนถึงระดับที่ได้รับรางวัล
เพื่อจะได้มีความรู้จริงรู้แจ้งในหัวใจของมาตรฐานเหล่านี้
มีทักษะมีประสบการณ์ตรง มีปัญญาเชิงปฏิบัติพอที่จะสร้างความศรัทธาและให้คำแนะนำแก่หน่วยราชการอื่นได้อย่างเต็มปาก ถูกต้อง ไม่หลงทาง

ประเทศไทยก็ต้องลองผิดลองถูกไปเรื่อย ๆ หลงทางบ้าง หลงผิดบ้างคงไม่เป็นไร แต่หลงตัวเอง หรือไม่ร้ตัวเองว่าผิด นี่ค่อนข้างจะลำบาก ตอนนี้มีเสียงบ่นจากส่วนราชการ หน่วยงานต่าง ๆ ค่อนข้างมาก ขนาดในการสัมนาของ ก.พ.ร.ที่เรียกส่วนราชการต่าง ๆ มาอบรม PMQA ทราบว่ามีผ้แทนส่วนราชการลุกขึ้นพูดไม่เห็นด้วยและผ้แทนส่วนราชการอื่น ก็ปรบมือเห้นด้วย
เป็นส่วนใหญ่ เรื่องแบบนี้ ก.พ.ร.ต้องตระหนัก ต้องให้ความสำคัญ อย่าลืมหมวด 3 เรื่องการให้ความสำคญกับผ้รับบริการนละผ้มีส่วนได้ส่วนเสียให้ส่วนราชการต่าง ๆ ทำ ก.พ.ร.เองก็อย่าลืมต้องทำด้วยเช่นกัน  ก.พ.ร.มีเป้าหมาย ที่เป็นเอกสาร ชัดเจน แต่ในทางปฏิบัติไม่ชัดเจน โดยเฉพาะเรื่อง PMQA มั่วมาก ถ้ามาองในภาพของส่วนราชการระดับกรมอาจจะดูดี แต่ถ้าระดับตำกว่ากรมลงไปแล้วออกอาการสาหัส สร้างภาระให้กับข้าราชการระดับกลางและระดับล่างค่อนข้างมาก เพราะข้าราชการส่วนใหญ่ไม่มีองค์ความร้เรื่องการบริหารจัดการสมัยใหม่   เอกสารค่มือต่าง ๆ ของ ก.พ.ร.ก็พึ่งไม่ค่อยได้ เปลี่ยน ปรับ แก้ ทุกปี ไม่มีความพร้อมก็ดันทุรังจะทำ เวลา เลขา ก.พ.ร.พบหัวหน้าส่วนราชการลองถามท่านซิว่า ตัวชี้วัดตาม คำรับรองของส่วนราชการท่านมีอะไรบ้าง หรือการนำองค์กรของท่านเป้นอย่างไร ถ้าตอบได้ให้ คะแนน 5 เต็มไปเลย แต่ถ้าตอบไม่ได้ ให้ไปดู คะแนนที่ ก.พ.ร.ประเมินผลส่วนราชการนั้น ถ้า ก.พ.ร.ให้ไว้ 3-5 ให้*** ก.พ.ร.ไปเลย

หน่วนงานเล็กหรือใหญ่ ระดับกรมหรือหน่วยงานระดับอำเภอก็น่าจะสามารพัฒนาตามมาตรฐาน PMQA (TQA หรือ MBNQA)ได้  
ยกตัวอย่างโรงพยาบาลอำเภออย่างโรงพยาบาลสมเด็จพระยุพราชราชเลิงนกทา จังหวัดยโสธร
พัฒนาไปได้ไกลมากแล้ว เห็นวางเป้าหมายว่าจะรับรางวัลคุณภาพแห่งชาติ TQA ในปี 2554
ดูรายละเอียดได้ที่

http://www.loenghospital.cathosting.in.th/index.jsp

มีแต่คนว่า ก.พ.ร. เป็นหน่วยงานทฤษฎี เป็น "เสือกระดาษ" และมักไม่ให้ความสำคัญกับ การพัฒนาระบบบริหาร เพราะ  
ผู้บริหารไม่คิดพัฒนา ถือว่า ตนเองเก่งแล้ว เหมือนไม้แก่ที่ดัดยาก ต่อให้ใครจะก้าวหน้าไปทางไหน ท่านก็จะเอาของท่านแบบนี้ และไม่เอาอะไรกับใคร นอกจากพวกของท่าน ยิ่งท่านมีหน้าที่เกี่ยวข้องกับบุคลากรด้วยแล้ว พวกเกาเลาก็จะยิ่งแย่หนัก

ผมก็ว่า
เป็นการทำให้ข้าราชการทำงานกันปั่นป่วนมากกว่าจริงๆ
เป็นการเพิ่มภาระงานมากกว่า เน้นให้ถึงมือประชาชน
และเป็นการสิ้นเปลืองงบประมาณอย่างมากมาย

มันดูดี  แต่ไร้ประโยชน์ ประชาชนไม่ได้อะไร
อยากให้คิดว่าทำอย่างไรประชาชนจะได้มากกว่ามัวแต่พัฒนาตนเอง

ก็ทำไมก่อนจะรับเข้าทำงานทำไมไม่คัดเลือกคนที่ต้องการจริงๆ
ขยันทำงานจริงๆ
มัวแต่รับแต่คนที่เกรดดีเรียนเก่งแต่ทำงานไม่ได้เรื่อง คือ ทำงานแล้วประชาชนไม่ได้อะไรเลย